AKU mengulang baca kertas bahas Dr Anuar Noor Arai beberapa kali lagi. Aku dapati ada lagi perkara yang aku rasa perlu dikongsi dengan penggiat filem baik yang lama mahupun baharu apatah lagi pelajar filem sekarang.
Dr Anuar, dalam kertas bahasnya memperkatakan tentang perkembangan terbaharu yang berlaku dalam industri filem Brazil sejak 1980 sehingga ketika itu – 1987.
Beliau mencatatkan – Di Brazil yang berlaku sekarang lebih hebat daripada Korea. Orang-orang Brazil lain sikit cara bekerjanya. Agresif. Tak ada main-main. Gila-gila tapi caranya betul. Gila seronok, gila seronok juga.
Tidak porak-peranda. Jadi aje. Macam mana dia orang bekerja? Dia orang ada badan – susah nak sebut – namanya Empresa Brazileira de Filmes S.A. Singkatnya Embrafilme. Sebuah agensi kerajaan juga.
Menurut Dr Anuar, agensi ini telah berjaya membantu pembikin-pembikin filem Brazil menghasilkan filem-filem yang memenangi banyak anugerah di festival-festival filem di peringkat antarabangsa.
Dr Anuar seterusnya mencatatkan – Kejayaan terlalu besar Brazil dalam filem takut kita dengar. Tak payahlah ikut benar mereka tu. Terkencet kita. Yang kita nak tahu, macam mana Embrafilme bekerja, merancang, memperkembang, membantu orang-orang filem ni. Ikut reportnya, karya-karya pentas difilemkan. Novel-novel difilemkan.
Dr Anuar menyentuh kejayaan salah seorang pengarah baharu hebat Brazil, Hector Babenco(1946) yang menggemparkan dunia filem antarabangsa dengan filem arahannya, Pixote(1981).
Filem ini mengisahkan tentang kehidupan gelandangan dan penderitaan hidup kanak-kanak jalanan terbiar di Sao Paolo. Pixote telah menerima pengiktirafan dan anugerah di San Sebastián International Film Festival dan Locarno International Film Festival pada 1981.
Menarik sekali bila Dr Anuar mencatatkan – pengkritik filem Vincent Canby, New York Times, “Pixote is better than Los Olvidados by Luis Bunuel.” Orang-orang Brazil ni gila tapi praktik. Luis Bunuel tu tokoh filem dunia tapi mereka tu praktik – orang-orang praktik ni jujur, benar, tak keliru – Hector Babenco dah mengatasi Bunuel!
Siapa Luis Bunuel(1900-1983)? Pengarah filem ini merupakan tokoh ikonik filem dunia nombor wahid wajib diketahui dan menjadi rujukan kepada pelajar-pelajar filem, penggiat-penggiat dan pembikin-pembikin filem seantero dunia.
Luis Bunuel mengarah filem pertamanya,Un Chien Andalou( An Andalusian Dog),(1929),filem pendek berdurasi 16 minit di era filem bisu. Menurut pengkritik Roger Ebert, “filem pendek yang paling terkenal yang pernah dibuat.”
Pengarah kelahiran Sepanyol ini berganding dengan ikon pelukis surrealist senegaranya, Salvardor Dali untuk menghasilkan filem sulungnya ini yang mencetus biakkan filem-filem aliran surrealist.
Enam filem Buñuel tersenarai dan diakui melalui pungutan suara pengkritik oleh majalah Sight & Sound (2012) termasuk di antara 250 filem paling top sepanjang zaman.
Berbalik kepada catatan kertas bahas Dr Anuar yang berusia 28 tahun ini membicarakan mengenai sikap orang-orang Melayu. Dr Anuar mencuit golongan yang tiada inisiatif untuk bersikap lebih terbuka dalam mengagumi dan mengangkat sumbangan pengarah-pengarah filem tanah air.
Beliau berpendapat - Kita la ni di Malaysia kalau I kata Rahim Razali lebih baik daripada P Ramlee, heh terbalik dunia ni. Kalau kita ni orang-orang praktik, kecut-kecut perut tu berani juga mengaku Rahim Razali tu lebih baik ye tak? Hussin Haniff lebih baik juga daripada P Ramlee dalam banyak filem, siapa nak setuju?
Menurut beliau lagi – Jadi, kita jangan lupa P Ramlee, tapi jangan sembah dia macam Tok Kong. Apa yang cuba dinyatakan oleh Dr Anuar ialah tahap kejujuran dan keberanian orang kita mengkaji dan memperkatakan hasil kerja seni filem tidak seratus peratus tulen.
Ini membantut dan melambatkan kemajuan filem kita untuk diangkat lebih jauh dan tinggi. Itu sebenarnya maksud kata-kata beliau bila cuba mengangkat filem-filem arahan pengarah-pengarah lain dalam masa sama tanpa niat memperkecilkan P Ramlee dan filem-filemnya.
Beliau hanya mahu berlaku jujur dan praktik seperti orang-orang Brazil dalam memperkatakan keadaan industri filem kita. Ada perubahan atau tidak sikap kita sekarang? Ada peningkatan atau penurunan? Atau belum bermula? Masih statik?
Satu lagi aspek menarik yang dilakukan oleh Embrafilme yang sepatutnya diambil iktibar dan dicontohi oleh kita ialah tentang usaha mereka meningkatkan penggunaan bahasa serumpun yang digunakan dalam filem-filem Brazil dan negara-negara Amerika Selatan.
Catatannya lagi - Embrafilme la yang bukak lorong, lorong besar-besar. Sekarang dah terbukti berjaya. Pasalnya, Embrafilme tu agensi kerajaan aktif dalam penyertaan filem – bukak cawangan bahasa serumpun di Argentina, Portugal, Peru, Venezuela, Sepanyol, Chile, Perancis, Amerika Syarikat, Paraguay, Germany, China. Buat filem tentang kisah hidup dia orang yang real.
Kenapa kita tidak cuba mempraktikkan usaha Embrafilme membuka cawangan bahasa serumpun? Dalam konteks ini, membuka cawangan bahasa Melayu di negara-negara yang difikirkan sesuai dan berpotensi.
Bayangkan penutur bahasa Melayu di Nusantara – Indonesia dan Malaysia sahaja berjumlah hampir 300 juta. Sehingga sekarang, hampir tiada usaha konsisten diambil untuk merealisasikan cetusan pemikiran Dr Anuar ini oleh pihak-pihak berwajib.
Dr Anuar menyimpulkan kejayaan industri filem Brazil seperti berikut – Jumlah filem, mutu penting tapi yang beri kejayaan kerana tema filem mereka berbagai dan luas – muka-muka baharu yang berbakat ramai terlibat – tak kering bakat orang kata – industri filemnya teratur kemas – bertenaga orang kata – penonton-penonton pulak enthusiastic – kerja-kerja dia orang tu class A – TV dan dokumentari menyokong industri filem. Orang-orang hebat aja yang terlibat.
Seterusnya, sebelum memperkatakan mengenai penubuhan Akademi Seni Filem Malaysia, Dr Anuar memberi sepintas lalu kuliah surrealistik percuma mengenai apa itu kreativiti?
Dr Anuar menyatakan – Sebuah Jabatan Filem tertua di USA berumur 100 tahun pun tak tahu kreativiti filem tu apa.
Kreativiti tu retinya kita ni – bersedia mengubah – kadang-kadang kreativiti tu retinya sasau – hati perut tu nak bercerita aja – duit pun nak juga – papa buat apa – nak bersandar pada kekuatan orang – nak menyelam zaman – nak tidur dalam buku – nak masuk dalam kamera – nak menconteng kertas aja tiap hari – pena dalam tekak orang kata – filem mengalir dalam darah – nak punahkan kebodohan.
Gitulah yang I faham tentang kreativiti. Kefahaman asas tentang kreativiti perlu dan penting kerana ia berkait rapat dengan usaha menubuhkan sesebuah akademi filem. Macam mana?
Dr Anuar, dalam kertas bahasnya memperkatakan tentang perkembangan terbaharu yang berlaku dalam industri filem Brazil sejak 1980 sehingga ketika itu – 1987.
Beliau mencatatkan – Di Brazil yang berlaku sekarang lebih hebat daripada Korea. Orang-orang Brazil lain sikit cara bekerjanya. Agresif. Tak ada main-main. Gila-gila tapi caranya betul. Gila seronok, gila seronok juga.
Tidak porak-peranda. Jadi aje. Macam mana dia orang bekerja? Dia orang ada badan – susah nak sebut – namanya Empresa Brazileira de Filmes S.A. Singkatnya Embrafilme. Sebuah agensi kerajaan juga.
Menurut Dr Anuar, agensi ini telah berjaya membantu pembikin-pembikin filem Brazil menghasilkan filem-filem yang memenangi banyak anugerah di festival-festival filem di peringkat antarabangsa.
Dr Anuar seterusnya mencatatkan – Kejayaan terlalu besar Brazil dalam filem takut kita dengar. Tak payahlah ikut benar mereka tu. Terkencet kita. Yang kita nak tahu, macam mana Embrafilme bekerja, merancang, memperkembang, membantu orang-orang filem ni. Ikut reportnya, karya-karya pentas difilemkan. Novel-novel difilemkan.
Dr Anuar menyentuh kejayaan salah seorang pengarah baharu hebat Brazil, Hector Babenco(1946) yang menggemparkan dunia filem antarabangsa dengan filem arahannya, Pixote(1981).
Filem ini mengisahkan tentang kehidupan gelandangan dan penderitaan hidup kanak-kanak jalanan terbiar di Sao Paolo. Pixote telah menerima pengiktirafan dan anugerah di San Sebastián International Film Festival dan Locarno International Film Festival pada 1981.
Menarik sekali bila Dr Anuar mencatatkan – pengkritik filem Vincent Canby, New York Times, “Pixote is better than Los Olvidados by Luis Bunuel.” Orang-orang Brazil ni gila tapi praktik. Luis Bunuel tu tokoh filem dunia tapi mereka tu praktik – orang-orang praktik ni jujur, benar, tak keliru – Hector Babenco dah mengatasi Bunuel!
Siapa Luis Bunuel(1900-1983)? Pengarah filem ini merupakan tokoh ikonik filem dunia nombor wahid wajib diketahui dan menjadi rujukan kepada pelajar-pelajar filem, penggiat-penggiat dan pembikin-pembikin filem seantero dunia.
Luis Bunuel mengarah filem pertamanya,Un Chien Andalou( An Andalusian Dog),(1929),filem pendek berdurasi 16 minit di era filem bisu. Menurut pengkritik Roger Ebert, “filem pendek yang paling terkenal yang pernah dibuat.”
Pengarah kelahiran Sepanyol ini berganding dengan ikon pelukis surrealist senegaranya, Salvardor Dali untuk menghasilkan filem sulungnya ini yang mencetus biakkan filem-filem aliran surrealist.
Enam filem Buñuel tersenarai dan diakui melalui pungutan suara pengkritik oleh majalah Sight & Sound (2012) termasuk di antara 250 filem paling top sepanjang zaman.
Berbalik kepada catatan kertas bahas Dr Anuar yang berusia 28 tahun ini membicarakan mengenai sikap orang-orang Melayu. Dr Anuar mencuit golongan yang tiada inisiatif untuk bersikap lebih terbuka dalam mengagumi dan mengangkat sumbangan pengarah-pengarah filem tanah air.
Beliau berpendapat - Kita la ni di Malaysia kalau I kata Rahim Razali lebih baik daripada P Ramlee, heh terbalik dunia ni. Kalau kita ni orang-orang praktik, kecut-kecut perut tu berani juga mengaku Rahim Razali tu lebih baik ye tak? Hussin Haniff lebih baik juga daripada P Ramlee dalam banyak filem, siapa nak setuju?
Menurut beliau lagi – Jadi, kita jangan lupa P Ramlee, tapi jangan sembah dia macam Tok Kong. Apa yang cuba dinyatakan oleh Dr Anuar ialah tahap kejujuran dan keberanian orang kita mengkaji dan memperkatakan hasil kerja seni filem tidak seratus peratus tulen.
Ini membantut dan melambatkan kemajuan filem kita untuk diangkat lebih jauh dan tinggi. Itu sebenarnya maksud kata-kata beliau bila cuba mengangkat filem-filem arahan pengarah-pengarah lain dalam masa sama tanpa niat memperkecilkan P Ramlee dan filem-filemnya.
Beliau hanya mahu berlaku jujur dan praktik seperti orang-orang Brazil dalam memperkatakan keadaan industri filem kita. Ada perubahan atau tidak sikap kita sekarang? Ada peningkatan atau penurunan? Atau belum bermula? Masih statik?
Satu lagi aspek menarik yang dilakukan oleh Embrafilme yang sepatutnya diambil iktibar dan dicontohi oleh kita ialah tentang usaha mereka meningkatkan penggunaan bahasa serumpun yang digunakan dalam filem-filem Brazil dan negara-negara Amerika Selatan.
Catatannya lagi - Embrafilme la yang bukak lorong, lorong besar-besar. Sekarang dah terbukti berjaya. Pasalnya, Embrafilme tu agensi kerajaan aktif dalam penyertaan filem – bukak cawangan bahasa serumpun di Argentina, Portugal, Peru, Venezuela, Sepanyol, Chile, Perancis, Amerika Syarikat, Paraguay, Germany, China. Buat filem tentang kisah hidup dia orang yang real.
Kenapa kita tidak cuba mempraktikkan usaha Embrafilme membuka cawangan bahasa serumpun? Dalam konteks ini, membuka cawangan bahasa Melayu di negara-negara yang difikirkan sesuai dan berpotensi.
Bayangkan penutur bahasa Melayu di Nusantara – Indonesia dan Malaysia sahaja berjumlah hampir 300 juta. Sehingga sekarang, hampir tiada usaha konsisten diambil untuk merealisasikan cetusan pemikiran Dr Anuar ini oleh pihak-pihak berwajib.
Dr Anuar menyimpulkan kejayaan industri filem Brazil seperti berikut – Jumlah filem, mutu penting tapi yang beri kejayaan kerana tema filem mereka berbagai dan luas – muka-muka baharu yang berbakat ramai terlibat – tak kering bakat orang kata – industri filemnya teratur kemas – bertenaga orang kata – penonton-penonton pulak enthusiastic – kerja-kerja dia orang tu class A – TV dan dokumentari menyokong industri filem. Orang-orang hebat aja yang terlibat.
Seterusnya, sebelum memperkatakan mengenai penubuhan Akademi Seni Filem Malaysia, Dr Anuar memberi sepintas lalu kuliah surrealistik percuma mengenai apa itu kreativiti?
Dr Anuar menyatakan – Sebuah Jabatan Filem tertua di USA berumur 100 tahun pun tak tahu kreativiti filem tu apa.
Kreativiti tu retinya kita ni – bersedia mengubah – kadang-kadang kreativiti tu retinya sasau – hati perut tu nak bercerita aja – duit pun nak juga – papa buat apa – nak bersandar pada kekuatan orang – nak menyelam zaman – nak tidur dalam buku – nak masuk dalam kamera – nak menconteng kertas aja tiap hari – pena dalam tekak orang kata – filem mengalir dalam darah – nak punahkan kebodohan.
Gitulah yang I faham tentang kreativiti. Kefahaman asas tentang kreativiti perlu dan penting kerana ia berkait rapat dengan usaha menubuhkan sesebuah akademi filem. Macam mana?
Tiada ulasan:
Catat Ulasan